Traditionele Hawaiiaanse visvijvers, bekend als loko iʻa, blijken opmerkelijk effectief te zijn in het beschermen van vispopulaties tegen de escalerende gevolgen van de klimaatverandering. Uit een recent onderzoek van de Universiteit van Hawai’i van het Hawai’i Institute of Marine Biology (HIMB) in Mānoa blijkt dat deze eeuwenoude aquacultuursystemen een natuurlijke buffer bieden tegen stijgende watertemperaturen, waardoor de voedselzekerheid in een snel opwarmende wereld wordt vergroot.
Hoe Loko Iʻa stabiliteit handhaaft
Het onderzoek, gepubliceerd in npj Ocean Sustainability, toont aan dat vissen in loko iʻa aanzienlijk minder temperatuurschommelingen ervaren dan vissen in omliggende open wateromgevingen. Deze stabiliteit is voornamelijk te danken aan de toevoer van zoet water in de vijvers, die zowel de oppervlakte- als de ondergrondse temperatuur regelt. De stijgende oceaantemperaturen vormen een grote bedreiging voor de vispopulaties wereldwijd, maar loko iʻa biedt een bewezen oplossing.
De wetenschap achter veerkracht
Hoofdauteur Annie Innes-Gold, een recente Ph.D. afgestudeerd aan de UH, legt uit: “We ontdekten dat hoewel stijgende watertemperaturen leiden tot een afname van de vispopulaties in open estuaria, loko iʻa vispopulaties veerkrachtiger bleven. Dit is waarschijnlijk te wijten aan de temperatuurregulatie die wordt veroorzaakt door de aanvoer van zoet water.” De studie benadrukt de cruciale rol van zoetwaterbronnen bij het handhaven van stabiele aquatische ecosystemen.
Traditie en modern management combineren
De effectiviteit van loko iʻa is niet alleen te danken aan temperatuurregulatie. Het onderzoek laat ook zien dat het combineren van visserijregelgeving, het herstel van de nutriëntenstroom en het uitzetten van vis de veerkracht verder vergroot. Deze gecombineerde inspanningen compenseren de negatieve gevolgen van de opwarming en verhogen de visdichtheid in de vijvers aanzienlijk, zowel op de korte als op de lange termijn.
Inheemse kennis als leidraad voor de moderne wetenschap
Dit onderzoek onderstreept de waarde van het integreren van inheemse kennis met moderne wetenschappelijke praktijken. Het team, bestaande uit universitaire onderzoekers, resource managers en loko iʻa praktijkmensen, demonstreert de kracht van een gezamenlijke aanpak.
“Deze bevindingen benadrukken hoe belangrijk de zoetwaterinput is als bron van temperatuurregulatie”, zegt Innes-Gold. “Ze ondersteunen ook het belang van biocultureel herstel in termen van het vergroten van de vispopulaties en het vergroten van de sociaal-ecologische veerkracht in een veranderend klimaat.”
Het succes van loko iʻa biedt een model voor klimaatbestendige aquacultuur. Door traditionele ecologische kennis te combineren met moderne managementtechnieken, demonstreert Hawaï een weg naar duurzame voedselzekerheid in een opwarmende wereld. Het behoud en herstel van deze oude systemen biedt een krachtig instrument om de gevolgen van klimaatverandering te verzachten en de gezondheid van mariene ecosystemen op de lange termijn te garanderen
